W 1631 roku Jeremi przebywał incognito w Niderlandach poznając współczesną sztukę budowy fortyfikacji, która tam znajdowała się na najwyższym europejskim poziomie (jak wiele stąd wyniósł pokazała obrona Zbaraża).
Niektórzy twierdzą, że w tym czasie Jarema walczył we Francji, ale jest to mało prawdopodobne i udokumentowane.

Jezuickie wykształcenie, pobyt wśród katolików uczyniły swoje - w 1632 roku Jeremi ostatecznie porzuca prawosławie i przyjmuje chrzest rzymsko-katolicki. Nie przeszkadzało to księciu w popieraniu duchowieństwa prawosławnego, ale trudno się dziwić temu, gdy wywodzi się z gorliwie prawosławnych rodzin, a własny kuzyn - Piotr Mohyła - jest archimandrytą Ławry Pieczerskiej. Trudno nie usprawiedliwiać chrztu rzymskiego faktem, że cała jego rodzina już porzuciła prawosławie.

Wszystko wskazuje, że Jarema przechrzcił się nie z pobudek karierowiczowskich, lecz z przekonania. Bo zarzut, że ułatwiało to drogę do urzędów nie jest przekonujący, wszak w senacie Rzeczpospolitej zasiadał niejaki Adam Kisiel, który nie dość, że był prawosławny, to jeszcze porzucił wiarę unicką. Mimo to stopniowo wspinał się po drabinie urzędów. A Wiśniowiecki raczej neofitą nie był, w przeciwieństwie do swego wuja Adama, stryja i wychowawcy Konstantego i ostatnich z niedaleko z nim spokrewnionej rodziny Zbaraskich.
I tu muszę wspomnieć o pewnej legendzie dotyczącej Jeremiego. Otóż fundując monaster mharski, matka Jaremy, Raina z Mohyłów Wiśniowiecka zawarła w akcie fundacyjnym następującą klątwę:
"a ktoby tę fundację w przyszłości naruszać i kasować miał, albo na starożytną błahoczestywą wschodnią prawosławną wiarę następował i odmieniał - tedy niech będzie nad nim klątwa!".
Niektórzy tą klatwą starają się tłumaczyć tajemnicze zgony dwóch ostatnich Wiśniowieckich z linii królewskiej i brak pamiątek po Jaremie.